داستان صبور

شراره به سمت راميس خم شد:" تو با استاد آشنايي اي داري؟" راميس با ناراحتي جواب داد:"نه، چرا؟!" اما خودش جواب را مي دانست! حتي باران كه مسائل جانبي كلاس را معمولاً متوجه نمي شد، متوجه توجه و علاقه زياد استاد به راميس، شده بود!

استاد مسئله اي را براي حل كردن به آنها داده بود و تا زمانيكه آنها آنرا حل كنند، سه بار به بالاي سر راميس آمده بود و به برگه او نگاه انداخته بود و گاهي نظريه هايي راجع به مراحل حل مسئله او داده بود! اكنون، هم راميس و هم باران، مسئله را حل كرده بودند و الگوريتم آنرا نوشته بودند. استاد آخر كلاس، ايستاده بود؛ اما به جاي آنكه حواسش به ساير دانشجويان و حل مسئله آنان باشد، از همان انتهاي كلاس هم، نگاهش به راميس بود.

راميس و باران، از سر بيكاري، نگاهي به جزوه هاي يكديگر انداختند؛ هر دو مسئله را به درستي حل كرده بودند اما به دو روش كاملاً متفاوت. هر دو تنها لبخندي از سر رضايت و تحسين به يكديگر زدند. شراره كه متوجه شده بود، آن دو ديگر بر روي مسئله كار نمي كنند، به سمت جزوه هر دو خم شد و جزوه هاي آن دو را به سمت خودش كشاند:" شما دو تا، حلش كردين؟!" باران به آرامي گفت:" آره!" و شراره درحاليكه جزوه راميس را برمي داشت، گفت:" ببينمش؟!" و منتظر جواب نشد و آنرا برداشت و كمي كه آنرا خواند، رو به راميس پرسيد:" ايرادي نداره از روش بنويسم!؟" راميس نگاهي به باران انداخت كه او هم به او چشم دوخته بود؛ درحاليكه هنوز هم به چشمان مهربان باران، زل زده بود، با بي تفاوتي، شانه هايش را بالا انداخت و جواب شراره را داد:" نه، چه ايرادي!؟ بنويس!" و جواب لبخند مهربانانه و ستايشگرانه باران را با لبخند داد؛ شراره نيز با خوشحالي، شروع به پاك كردن جواب خودش، و رونويسي كردن از روي جواب راميس كرد. استاد كه چشم از راميس برنمي داشت، از رفتار آن سه نفر، متوجه شده بود كه دوتاي آنها، مسئله را حل كرده اند و سومي در حال رونويسي است! از انتهاي كلاس، قدم زنان به سمت آن سه به راه افتاد؛ و زمانيكه به كنار آن سه رسيد؛ نگاهي به شراره انداخت كه با عجله مشغول رونويسي بود و بعد به باران و راميس نگاه كرد كه با بي خيالي مشغول حرف زدن بودند. به كنار راميس رفت و دستش را بر دسته صندلي او گذارد:" شما جزوه تون كجاس؟!" باران و راميس، همزمان به او نگاه كردند و زمانيكه ديدند استاد با اخم به آن دو چشم دوخته است، راميس با ترديد به سمت شراره با دست اشاره كرد. استاد، جزوه راميس را از زير دست شراره، بيرون كشيد و آنرا بر روي دسته صندلي راميس گذاشت. شراره با ناراحتي و نگراني، به استاد نگاه كرد؛ و استاد كه با اخم به او خيره شده بود، با عصبانيت خفيفي گفت:" وقتي مسئله اي مي دم، براي اينه كه خودتون روش فكر كنين و حلش كنين، نه اينكه از رو دست همديگه كپي بزنين!" و بعد به كنار تريبون خودش رفت و رو به كلاس پرسيد:" كيا الگوريتمو نوشتن؟!" شراره كه تمام مراحل حل مسئله راميس را خوانده بود، درحاليكه آخرين قسمتهاي آنرا با ناراحتي و عصبانيت مي نوشت، دستش را بالا گرفت. راميس و باران كه با نگراني او را نگاه مي كردند، با ديدن اين حركت او، نگاهشان را به سمت استاد برگرداندند كه با ناراحتي و عصبانيت، نگاهش را از شراره گرفت و به راميس دوخت. آن دو نيز با ترديد، دستشان را بالا گرفتند. استاد رو به راميس گفت:" شما بياين پاي تخته و حلش كنين!"راميس برخاست و به كنار تخته رفت.

زمانيكه راميس، در ماژيك را بست و از جلوي تخته كنار رفت، استاد نگاهي به راه حلش انداخت و گفت:" درسته! يه نمره مثبت بهتون مي دم؛ اما ديگه هيچوقت اجازه ندين كسي از هوشتون سوءاستفاده كنه!... اگه كسي فكر مي كنه، خودش نمي تونه مسئله ها رو حل كنه، چرا مياد دانشگاه و جاي يكي ديگه رو اشغال مي كنه!" راميس و باران با نگراني به شراره نگاه كردند كه از عصبانيت سرخ شده بود.

استاد علامت مثبتي، كنار اسم راميس گذاشت و خسته نباشيدي رو به كلاس گفت و با همان حالت عصبانيتش، از كلاس خارج شد.

بودن راميس با آميتيس در سلف اساتيد، عوارضي داشت كه اين عوارض كم صبر، علاقه فوق العاده اي به خودنمايي داشتند.تنها دو ساعت از بودن راميس و آميتيس در سلف مي گذشت و اكنون اولين عارضه به همراه استاد برنامه نويسي، وارد كلاس شد!

استاد درحاليكه ليست دانشجويان در دستش بود، وارد كلاس شد و اولين كاري كه كرد، چرخاندن نگاه كنجكاوانه اش در ميان دانشجويان دخترش بود و خيلي زود راميس را كنار باران يافت؛ لبخند كمرنگي از سر رضايت زد؛ اما فقط او نبود كه راميس را تشخيص داده بود؛ راميس نيز او را در سلف ديده بود كه كنار چند تن ديگر از اساتيد ايستاده بود و او را نگاه مي كردند و با يكديگر حرف مي زدند. راميس، هرگز چهره اي را كه حتي فقط يكبار ديده بود، فراموش نمي كرد و اكنون به خوبي مي دانست كه استادش، او را بيشتر به چشم دختر رئيس دانشگاه مي بيند تا دانشجويش؛ و... راميس از آن دسته آدمهاي نايابي بود كه نه تنها از اين مسئله سوءاستفاده نمي كرد كه حتي از اين موضوع، خوشش هم نمي آمد.

همينكه استاد از در كلاس خارج شد، شراره كه با عصبانيت، وسايلش را به درون كيفش مي ريخت؛ رو به راميس كرد و با چشماني شرربار با عصبانيت و غيظ گفت:" حالا نمي شد به استاد نگي جزوه تو دادي به من؟!" باران و راميس، با تعجب نگاهش كردند؛ راميس جوابش داد:" استاد از من پرسيد جزوه ت كجاس، منم فقط با اشاره نشونش دادم؛ چيزي كه بهش نگفتم!"

- نمي تونستي حالا همين كارم نكني؟!

اينبار باران به آرامي جوابش داد:" شراره! استاد از اول كلاس، چند بار اومد بالا سر راميس؛ مطمئن باش جزوه راميسو مي شناسه! فقط دنبال بهانه مي گشت! اينا اصلاً تقصير راميس نيست!" شراره كه همه وسايلش را به درون كيفش ريخته بود، برخاست و اينبار با عصبانيت رو به باران گفت:" واقعاً!؟ تقصير راميس نيس!؟... راميس مي خواس از استاد نمره بگيره، چرا منو خراب كرد؟!... اصلاً راميس و استاد چه نسبتي با هم دارن كه استاد اينقد مواظبشه و هي مياد جزوه شو چك مي كنه كه بخواد جزوه شو بشناسه!؟ وگرنه چرا بايد دنبال بهانه باشه كه منو سر كلاس، سنگ رو يخ كنه و بهم بگه خنگ!؟ حالا مثلاً شما دوتا يه مسئله رو تونستين حل كنين، خيلي باهوشين و هركي نتونست حلش كنه، خنگه؟!" راميس قدمي به سمت شراره برداشت:"شراره! منكه گفتم هيچ نسبتي با استاد ندارم!... اصلاً نمي دونم استاد چرا اينجوري كرد! به علاوه، من اصلاً نمي دونستم كه استاد مي خواد برا حل اين مسئله نمره بده!" شراره، دست باران را گرفت و او را با خشونت به سمت در كشاند و با عصبانيت رو به راميس گفت:" تو كه راست مي گي! ما هم هرچي بگي، باور مي كنيم!" و بعد رو به باران گفت:" بيا بريم!" باران چند قدمي به حالت دو، به دنبال شراره كشيده شد، اما بعد تعادلش را به دست آورد و سعي كرد محكم سر جايش بايستد. شراره هم ايستاد و با خشم نگاهش كرد. باران به آرامي رو به او گفت:" رفتار استاد زشت بود و فكر كنم همه مون ناراحت شديم، ولي اين دليل نمي شه عصبانيت و ناراحتيتو سر راميس خالي كني!" شراره با عصبانيت نگاهش كرد:" نكنه تو هم ديدي استاد هواشو داره، مي خواي بهش نزديك شي كه شايد هواي تو رو هم داشته باشه!... اشتباه نكن، او براي منافع خودش، دوستاشم خراب مي كنه! مگه امروز منو خراب نكرد!؟... مگه من دوستش نبودم!؟... تو رو هم خراب مي كنه!اون فقط برا استادا خودشيريني مي كنه، همين... بيا بريم!" و قدمي به سمت باران برداشت تا دوباره دست او را بگيرد. اما باران قدمي به عقب برداشت:" شراره! الآن اين تويي كه داري سعي مي كني راميسو خراب كني درحاليكه خودتم خوب مي دوني اصلاً تقصير راميس نيس!" شراره با عصبانيت گفت:" تو هم برو خودشيريني استادا رو بكن!" و با عصبانيت از كلاس خارج شد. بقيه دانشجوها كه تا كنون فقط اين صحنه را نگاه مي كردند به سمت خارج كلاس به راه افتادند؛ صدايي از بين دخترها گفت:" واقعاً كه هردوتاشون خودشيرينن!" و صداي خنده چند دختر به گوش رسيد! نگاههايي از سر دلسوزي از جانب بعضي دخترها و پسرها نيز به چشم مي خورد، اما نگاههاي تحقيرآميز و پوزخندهايي نيز وجود داشت! باران نگاهش را از همكلاسي هايش گرفت و به سمت صندليش رفت تا بقيه وسايلش را جمع كند. راميس با شرمندگي به آرامي گفت:" معذرت مي خوام!" باران با لبخندي مهربانانه اما تلخ به سمت او برگشت:" دليلي براي عذرخواهي وجود نداره!... راستشو بخواي باورش سخته كه شراره و بعضي از بچه ها، واقعاً نمي فهمن قضيه چي بوده؛ ولي حتي اگرم اينطور باشه، مشكل از درك و فهم اوناس و اين هيچ ربطي به تو نداره. من اهميتي به كج فهمي ها و رفتار زشت ديگران نمي دم!" واقعيت آن بود كه باران آنقدرها هم راست نگفته بود. او از رفتار بد شراره و بقيه بچه ها و حتي استاد ناراحت شده بود، اما فكر مي كرد كه دليلي براي ناراحتي وجود ندارد و نبايد ناراحت شود و بنابراين سعي مي كرد همه چيز و از جمله ناراحتي اش را ناديده بگيرد.

راميس با قدرداني و محبت نگاهش كرد؛ در ابتدا او تصميم گرفته بود از باران در برابر شراره، مواظبت كند اما اكنون، باران از او در برابر شراره دفاع كرده بود. هر دو وسايلشان را جمع كردند و به سمت خانه به راه افتادند.

در راه برگشت به سمت سردر دانشگاه، هر دوي آنها در افكار خود غرق و ساكت بودند.. راميس مي انديشيد:" بعد از اين افتضاحي كه استاد به بار آورد و رفتار زشت و توهيناي شراره به باران، چه جوري به باران بگم احتمالاً همه ش به اين خاطره كه من دختر رئيس دانشگاهم!... من مي خوام يه دوستي پايدار و ابدي رو باهاش داشته باشم، مخصوصاً كه الآن ثابت كرد، يه دوست واقعيه و پاي حق وايميسته، حالا بهاش هرچي كه مي خواد باشه!... اما اگه بفهمه كه همه اين جنجالا واقعاً به اين خاطر بوده كه استاد منو مي شناسه و مي خواسته توجهمو جلب كنه چي؟! نظرش نسبت بهم عوض نمي شه!؟... شايد اگه بيشتر منو مي شناخت اينقدر سخت نبود، اما الآن كه هيچ شناختي از شخصيت من نداره، نمي دونم چه نتيجه گيري اي مي كنه و چه تصميمي مي گيره!... از طرفيم مي ترسم الآن ازش مخفي كنم و بعداً كه بفهمه حسابي ناراحت و عصباني شه!... الآن كه برسيم سردر، از روي ماشينم، كنجكاو مي شه كه بابام چكاره س كه اينقد پولداريم!... چي بگم بهش؟!... خدايا! چكار كنم!؟" و با نگراني، نگاهي به باران انداخت كه سر به زير انداخته بود و آرام در كنار او راه مي رفت؛ او نيز در افكار خودش غوطه ور بود:" من هنوز راميسو نمي شناسم اما به نظر دختر بدي نمي آد!... اما در مورد شراره!؟... كاملاً معلومه كه يه آدم فرصت طلبه كه براي منافع خودش، خيلي راحت، تو رو هم خراب مي كنه!... خدائيش، هيچ تمايلي ندارم باهاش دوست باشم! عين يه زالو مي مونه كه فقط برا اين بهت مي چسبه كه ازت تغذيه كنه!... توي همين روز اولي، چند بار بهم ضربه زد!... توي اين دوستي، فقط آسيب مي بينم و اگه بخوام رابطه مو با شراره، حفظ كنم و راميس رو هم كنار خودم نگه دارم، مطمئناً راميس هم ضربه مي خوره!... نمي دونم دوستيم با راميس به كجا مي رسه، ولي مطمئناً دوستي با شراره رو نمي خوام! او بهتره با آدمايي مثل خودش دوست شه، كه همديگه رو درك مي كنن و از پس هم برمي آن!..." و بعد افكارش به سمت ديگري متمايل شد:" دلم رمان مي خواد!... بد نيست برا اينكه حالم هم عوض شه، چند تا رمان بخونم!" و ناگهان رو به راميس، كه او نيز اكنون سر به زير انداخته بود و آرام در كنارش راه مي رفت، پرسيد:" راميس!... من مي خوام برم كتابخونه! تو هم مياي؟!" راميس برگشت و با تعجب نگاهش كرد:" كتابخونه براي چي؟!" لبخند زد و با طنز گفت:" معمولاً ميرن كتابخونه كه كتاب بگيرن!... دلم رمان مي خواد!" و بعد در دل انديشيد:" طفلك راميس!... هنوزم از اتفاقي كه افتاده، گيج و ناراحته!" و دستش را بر بازوي راميس گذاشت:" اينقدر فكرشو نكن راميس!... تقصير تو نبود!... تو هيچ كار اشتباهي نكردي!... راستش به نظر من، فكر مي كردي داري به شراره لطف مي كني! اگه او عسلو مي خوره و دستتم گاز مي گيره، اين ديگه تقصير تو نيست!" راميس، از تشبيهي كه باران به كار برده بود، خوشش آمده بود، لبخندي زد و با محبت باران را نگريست:" مرسي از حمايتت!" باران، شانه هايش را بالا انداخت و لبخند زد:" من فقط طرف حقو گرفتم!" راميس با قدرداني نگاهش كرد:" مي دونم و همين ارزشمندت مي كنه!" اينبار باران از درك بالاي راميس، لذت برده بود و با قدرداني او را نگاه مي كرد.

راميس متوجه شده بود كه با رفتن باران به كتابخانه، مي تواند كمي براي خودش، زمان بخرد، تا باران او را بيشتر بشناسد. اگر باران به تنهايي به كتابخانه مي رفت، او مي توانست سريعاً خودش را به ماشينش برساند و بدون هرگونه جلب توجهي،آنجا را ترك كند. چند ماهي را هم كلاً بدون ماشين،هرجا كه مي خواست مي رفت، و طي اين مدت، او و باران، آنقدر شناخت نسبت به يكديگر پيدا مي كردند كه احتمال قضاوتهاي عجولانه را كاهش مي داد و احتمالاً باران درك مي كرد كه اتفاقات و موقعيتهاي پيش آمده، اگرچه مرتبط به وضعيت راميس بود، اما اصلا تقصير او نبود. راميس رو به باران گفت:" راستش، اصلاً حوصله كتابخونه رو ندارم!... ترجيح مي دم برم خونه!" باران كه فكر مي كرد اين بي حوصلگي، نتيجه درگيريهاي چند دقيقه پيش است، كاملاً دركش مي كرد، سري به علامت رضايت تكان داد و لبخندي از سر مهرباني زد:" باشه، مراقب خودت باش!" راميس هم به رويش لبخند زد:" مرسي!... تو هم مراقب خودت باش!" به گرمي با يكديگر دست دادند و خداحافظي كردند. باران به سمت كتابخانه به راه افتاد و راميس با استرس و عجله، به طرف ماشينش به راه افتاد؛ زمانيكه به اندازه كافي از دانشگاه دور شد، فشار پايش را از روي گاز كم كرد و نفسي به راحتي كشيد.

كتابخانه خلوت بود و باران خيلي زود، دو كتاب گرفت و با عجله به سمت سردر به راه افتاد. هنوز تا زمان حركت نوبت بعدي اتوبوسها، كمي وقت داشت و اميدوار بود كه راميس هنوز نرفته باشد و بتواند تا داخل شهر، با او برود.

زمانيكه به سردر رسيد، هرچه نگاه كرد، راميس را نديد؛ او درون هيچكدام از اتوبوسها نيز نبود؛ با خودش انديشيد:" شايد با تاكسي رفته!" و سوار اتوبوس شد تا به تنهايي راهي خانه شود.

هنگاميكه در پاركينگ خانه شان، از ماشين پياده شد، نگاهي به جاي خالي ماشينهاي پدر و مادرش و آميتيس انداخت. آميتيس و شباهت فوق العاده آن دو به يكديگر! چرا فكرش را زودتر نكرده بود؟! او با ترس و استرس، خودش را سريعاً به خانه رسانده بود كه بيش از اندازه پولدار بودنشان و مقام بالاي پدرش را از باران مخفي كند و اكنون قل همسان ديگرش، با چهره اي دقيقاً شبيه به او، با ماشيني حتي مدل بالاتر از مال او، در دانشگاه بود! و بدتر از همه اينها، آميتيس، عاشق اين بود كه همه بدانند آنها از چه خانواده سطح بالايي هستند و خودش تا چه حد، مقام و تحصيلات بالايي دارد و عاشق احترامي بود كه مردم بعد از فهميدن اين مسائل، به او مي گذاشتند. و اگر بنا به هر دليلي، باران بيشتر از گرفتن چند كتاب، درون دانشگاه مي ماند و در كمال بدشانسي راميس، با آميتيس مواجه مي شد...! خب، راميس نمي دانست ممكن است باران چه فكري بكند، چه عكس العملي نشان دهد و چه اتفاقي روي دهد! و همين ندانستن، اعصاب او را متزلزل مي كرد و استرس و آشفتگي عجيبي به او تحميل مي كرد. خودش هم نمي فهميد چرا اين دوستي، كه هنوز ريشه و استحكام عميقي نداشت تا اين حد برايش مهم بود! فقط احساس مي كرد باران را دوست دارد و او را در زندگيش مي خواهد، به همان شيوه اي كه احساس مي كرد از شراره خوشش نمي آيد و ترجيح مي دهد فاصله اش را با او حفظ كند، و اتفاقات همانروز، سندي بود بر تأئيد درستي احساساتش نسبت به شراره!

در ماشينش را بست و به ماشينش تكيه داد! اخم كرده بود و با ناراحتي به جاي خالي ماشين آميتيس خيره شده بود. بايد قبل از آنكه همه چيز خراب شود، درستش مي كرد، اما چگونه؟! حتي اگر به آميتيس زنگ مي زد و از او خواهش مي كرد كه اقدامات احتياطي را رعايت كند، آميتيس كه باران را نمي شناخت! او كه نمي توانست از همه آدمها فرار كند! بگذريم از اينكه احتمالاً اين افكار و رفتار به نظرش غيرمنطقي و بچگانه مي آمد و چه بسا كه اصلاً قبول نمي كرد! اي كاش شماره موبايل باران را گرفته بود تا حدأقل بتواند بفهمد او هنوز دانشگاه است يا به خانه رفته است! شايد او اكنون خانه بود و همه اين نگرانيها، بي مورد بود! با حوادث آشفته آنروز، ديگر حواسي براي گرفتن شماره تلفن برايش نمانده بود! به اين نتيجه رسيد كه در اين شرايط، هيچكاري از دستش ساخته نيست و فقط بايد به خدا توكل كند.

با آسانسور، به طبقه دوم خانه شان رفت و بعد از آنجا، وارد باغ بزرگ و باشكوهي شد كه بر روي تراس بزرگ طبقه دوم ساخته بودند. بر روي يكي از صندليها نشست و به درخت سيبي كه كاشته بود، خيره شد. برگهاي درخت، هر چهار رنگ سبز و زرد و نارنجي و قهوه اي را دارا بودند. عمو مهران –باغبانشان- خيلي خوب به همه باغ مي رسيد، مخصوصاً توجه و مراقبت ويژه اي به اين درخت داشت، چرا كه مي دانست راميس، آن را خيلي دوست دارد. راميس هرگاه ناراحت بود، به كنار آن درخت مي آمد و گاهي با آن حرف مي زد، اينكار به او آرامش مي داد، اما فقط عمو مهران اينرا مي دانست كه گهگاه او را در اينحال ديده بود.

راميس، كتابش را از اتاق خودش آورده بود و بر روي مبل جلوي كتابخانه آميتيس، لم داده بود و مشغول خواندن بود. واقعا از خواهرش انتظار نداشت براي شنيدن اخبار مربوط به او، برنامه هاي روزانه اش را به هم بريزد. راميس، صداي كارهاي آميتيس را مي شنيد و حدس مي زد كه در آن لحظه، مشغول چكاري است. صداي شير آب حمام را مي شنيد و حدس مي زد آميتيس، گلبرگهاي گل رزي را كه عمو مهران، صبح برايش چيده است را از گلها جدا كرده و درون وان حمام ريخته و آماده حمام مي شود. بعد هم نوبت لوسيون بدن و سشوار و آرايش موهايش بود. در آخر هم ربع ساعتي را صرف انتخاب رنگ لاكش مي كرد كه بايد با رنگ لباسي كه آنروز مي خواست درون خانه بپوشد، ست مي بود. راميس، صداي آميتيس را به خاطر مي آورد كه با حالتي دلخور مي گفت:" من نمي فهمم چرا بايد اين لباساي تكراري و ملال آورو تو دانشگاه بپوشيم، مگه يه ذره سليقه و مد چه ايرادي داره؟!"

اكنون ديگر راميس، صداهاي ناشي از كارهاي آميتيس را نمي شنيد و غرق كتابش شده بود. خيالش راحت شده بود كه باران، آميتيس را نديده است و مي توانست از خواهرش كمك بگيرد، تا چند ماهي، رازش را از باران، مخفي نگاه دارد. اين آسودگي خيال، به او كمك مي كرد تا راحت تر بتواند بر روي كتابش متمركز شود و مطالب جالب آنرا با ولع ببلعد؛ او عاشق رمانهاي خوب بود!

نمي دانست چقدر گذشته است كه رايحه اي لطيف و لذت بخش، مشامش را نوازش كرد. غرق در اتفاقات داستان، مي انديشيد:"به به! چه عطر دل انگيزي!... اين رايحه از كجا مي آد!؟" حتي خودش هم متوجه نبود كه ذهنش اين افكار را با خودش تكرار مي كند، صداي آميتيس او را به خود آورد:" تو هنوز اينجايي؟!" با شنيدن صداي او، از عالم داستانش بيرون آمد و متوجه شد كه اين عطر خوش، از وجود آميتيس بر مي خيزد و اينبار صداي ذهنش را به خاطر آورد كه پرسيده بود اين عطر خوش از كجاست و اكنون مغزش، هم مي توانست معناي اين سوال را بفهمد و هم جوابش را متوجه شود.

جوابش داد:" آره، منتظر تو بودم!" آميتيس، در حاليكه جلوي آينه اي كه كل ديوار سمت اتاق لباسش را مي پوشاند، ايستاده بود و موهايش را نوازش مي كرد، خيلي خونسرد و بي تفاوت گفت:" خب، حالا جريان چيه؟!" راميس كه به سرد و بي تفاوت بودن خواهرش، عادت داشت، بر روي مبل، صاف نشست تا ماجرا را براي او تعريف كند:" امروز يه سري اتفاقا سر كلاس برنامه ريزيم افتاد!... اوم!... راستش من به كمك تو نياز دارم!" آميتيس لحظه اي از برانداز كردن خودش، درون آينه دست برداشت و در حاليكه لبخند كمرنگي، گوشه لبش نشسته بود، به راميس نگاه كرد:" مي خواي باهات بيام سر كلاستون؟!" راميس كه از حالت او فهميده بود، احتمالاً راضي كردن او كار ساده اي نخواهد بود، به آرامي گفت:" نه، راستش... فكر كنم چند وقتي تو دانشگاه، نتونم ببينمت!" و بعد با عجله، ادامه حرفش را گرفت:" بايد همه جريانو برات تعريف كنم تا متوجه منظورم بشي!" آميتيس كه فهميده بود راميس، دلش نمي خواهد هويتش فاش شود، همان علاقه و اشتياق اندكش را نيز از دست داد و دوباره به چهره خودش درون آينه خيره شد و بعد در حاليكه به سمت در اتاقش مي رفت، گفت:" من خيلي گرسنمه!... بيا بريم تو آشپزخونه!" راميس با سر، تسليم شدنش را اعلام كرد و به دنبال خواهرش، به راه افتاد.

صداي بسته شدن در اتاق خواهرش را كه شنيد، ناگهاني از حالت خوابيده به نشسته در تختش، تغيير حالت داد و كتابي كه در دستش بود را بر روي تختش انداخت و با عجله به سمت اتاق خواهرش رفت و در زد، اما منتظر جواب خواهرش و اجازه ورود او نشد و به داخل اتاق پريد:" سلام. خوبي؟! چه خبر؟!" آميتيس با تعجب نگاهش مي كرد، در حاليكه هنوز به در اتاق لباسش هم نرسيده بود، با همان حالت بهتش، آرام و شمرده جواب داد:"سلام!... خبري نيس!... چيزي شده؟!" راميس به كنارش رسيده بود، با همان حالت عجولانه اش پرسيد:" امروز هيچكدوم از اساتيد يا همكلاسياي منو ديدي؟!" با كمي فكر در مورد اتفاقات آنروز، به اين نتيجه رسيده بود كه پنهان كردن هويت خانواده اش از باران كافي نيست و بايد آنرا از همه پنهان كند تا احتمال خطر را كاهش دهد. آميتيس با ترديد، سرش را كج كرد و متفكرانه جواب داد:" نه! فكر نكنم!... من كه اصلاً نمي شناسمشون!..." و بعد نگاه كنجكاوش را متوجه راميس كرد:" بايد شخص خاصي رو مي ديدم!؟... چيزي شده راميس؟!" راميس كه انگار خيالش راحت شده بود، رفت و روي تخت آميتيس، چهار زانو نشست:" برو لباساتو عوض كن، بيا برات تعريف مي كنم!" آميتيس سرش را به علامت موافقت تكان داد و باشه اي گفت و وارد اتاق لباسش شد.

راميس، خودش را بر روي تخت آميتيس رها كرد و همانطور كه چهار زانو بود به پشت بر روي تخت او افتاد و دو دستش به صورت باز به سمت بالا، دو طرفش بر روي تخت آميتيس افتادند و كمي به بالا پرتاب شدند و بعد بر روي تخت، آرام گرفتند.

- احتمال مي دم استاد برنامه نويسيمون، تو سلف كه ما رو با همديگه ديده، همه چيزو در مورد خانوادمون از يكي شنيده، براي همينم امروز سر كلاس اينجوري رفتار كرد!

آميتيس كه تا كنون فقط در سكوت، به ماجرا گوش مي داد، نگاهي به بشقاب نيمه خالي اش انداخت و بعد نگاهش را بالا آورد و به راميس چشم دوخت و خيلي خونسرد گفت:" خب، اينكه بد نيست!... استادتون هواتو داره!" راميس چند لحظه اي در سكوت نگاهش كرد، چرا آن دو كه از لحاظ ظاهر، كاملاً شبيه به يكديگر بودند، از لحاظ اخلاق و روحيه و طرز فكر تا اين حد متفاوت بودند! آهي كشيد و سعي كرد قضيه را از ديدگاه خودش، توضيح دهد:" رفتار استاد موجب شد، بچه ها عليه من جبهه بگيرن، اين كجاش خوبه؟!" آميتيس كه انگار مسئله اي بديهي را توضيح مي دهد، ابروهايش را بالا داد و چشمهايش را از سر بي حوصلگي، خمار كرد:" بچه هاتونم اگه بفهمن تو دختر رئيس دانشگاهي، همه طرفدارت مي شن!... اتفاقات امروز به خاطر رفتار استادت نيست، به خاطر بي اطلاعي همكلاسياته!" راميس مي دانست كه آميتيس اين را از روي تجربه مي گويد. آميتيس عادت داشت هركجا كه مي رفت، به نحوي به همه مي فهماند كه خانواده آنها تا چه حد متشخص است و تا چه حد ديگران بايد به آنها احترام مي گذاشتند. رفتار و فخرفروشي اي كه راميس، اصلاً از آن خوشش نمي آمد! او به خوبي فهميده بود كه توضيح دادن، هيچ فايده اي ندارد، چرا كه آن دو كلاً اصول و ديدگاهشان يكي نبود، بنابراين تصميم گرفت كه فقط مستقيماً خواسته اش را مطرح كند:" مي تونم يه خواهشي ازت بكنم؟!" آميتيس حدس مي زد او چه مي خواهد بگويد و تصميم گرفته بود كه قبول كند در دانشگاه، او را نبيند اما شرايط را به گونه اي فراهم كند كه خواهرش مجبور شود با او روبرو شود، تا عيناً بفهمد كه فاش شدن هويت خانواده شان، به نفعش است نه به ضررش؛ از اينرو با ملايمت گفت:" حتماً!... چي مي خواي؟!" راميس با اينكه اميدي به جواب مثبت نداشت، با صبر و تحمل، سعي كرد به آرامي خواسته اش را مطرح كند:" ميشه خواهش كنم، چند ماهي رو با ماشينت به دانشگاه نياي؟! آژانس بگير!... اينجوري من و باران بيشتر با هم آشنا ميشيم و باران مي فهمه كه من، اصلاً از جرياناتي مثل جريان امروز، خوشم نمياد و موقعيتمو درك مي كنه!" اين خواسته خيلي بيشتر از انتظار آميتيس بود! در حاليكه چشمهايش از تعجب گرد شده بود، با حالتي نيمه جيغ گفت:" چي؟!... با ماشين نيام دانشگاه، فقط براي اينكه باران نفهمه ما كي هستيم!؟... اصلاً اين باران كيه كه تا اين حد برات مهمه!؟... تازه شايد اگه بفهمه تو كي هستي، بيشترم ازت خوشش بياد!... اين ديگه چه وضعيه!؟" راميس سعي كرد با صبر و خونسردي و با ملايمت جوابش را بدهد:" ببين آميتيس!همه مثل تو به مسائل نگاه نمي كنن!... باران بيشتر شبيه منه تا تو!" آميتيس حسابي لجش گرفته بود. حس مي كرد در اين جمله، نوعي توهين نهفته است:" اين باران از چه جور خانواده ايه!؟" راميس نيز كم كم طاقتش را از دست مي داد:" من چه مي دونم! و برامم مهم نيست!" آميتيس پوزخندي زد:" معلومه كه برات مهم نيست!... شرط مي بندم مثل چند سال پيش، دوباره جذب يه آدم بدبخت و بيچاره و سطح پائين شدي!" ايندفعه راميس از عصبانيت آتش گرفته بود، از سر ميز ناهارخوري برخاست و در حاليكه عصبانيت از چشمانش مي باريد و دستهايش صاف در دو طرف بدنش قرار گرفته بودند و مشت شده بودند و تمام عضلات بدنش منقبض شده بود با تحكم گفت:" مي تونستي خيلي راحت بگي كه اينكارو نمي كني! هيچ دليلي براي توهين به من يا آدمايي كه من دوست دارم و بهشون اهميت مي دم، وجود نداره!" آميتيس كه از اينكه خواهرش را آزرده بود، دلش خنك شده بود، با بي تفاوتي گفت:" اينكه از همون اول، معلوم بود كه من توي يه نقشه غيرمنطقي و بچگانه شركت نمي كنم!... اونم بخاطر آدمي كه اصلاً معلوم نيس اصالت داره يا نه!" راميس جوابش داد:" اصالت فقط پول و تحصيلات نيست!" آميتيس پوزخندي زد:" تعريف تو از اصالت خيلي ابتدائيه!" و در دل انديشيد:" نمي دونم چرا بابا هميشه فكر مي كنه تو باهوشتر و بهتر از مني، در حاليكه تو هميشه با كارات، سرافكنده اش مي كني!" در آن لحظه، راميس، احساس مي كرد آن كسي كه سطحي و سطح پائين است، خواهرش است و اصلاً دليلي وجود ندارد با بحث كردن با چنين آدمي، ارزش خود را پائين بياورد، بنابراين بدون گفتن كلامي، به سمت اتاقش به راه افتاد.

وارد اتاقش كه شد با يك حركت، گوشي موبايلش را از روي ميز آرايشش قاپيد و به درون اتاق لباسش رفت و خود را بر روي مبل رها كرد و شماره سپيده را گرفت. بعد از دو بوق، تماس به پيغامگير سپيده منتقل شد:" سلام، سر كلاسم! پيغام بذارين!" تماس را قطع كرد و در اوج عصبانيتش خنديد:" هنوز پاشو تو دانشگاه نذاشته، پيغامگيرشو فعال كرده كه سر كلاسم!... با اون فاميل اعجوج معجوجش، حق داره!... فكر كنم مي خواد يه خرده بچزونتشون، يه خرده هم سر جاشون، بنشونتشون!" با اين افكار كمي آرامتر شد. نگاهي به ساعتش انداخت:" يادم رفته بود اين ساعت كلاس داره!... ساعت ده، بهش زنگ مي زنم كه مطمئن بشم خونه س!" اما دلش آرامش مي خواست! چرا خواهرش از آزار او لذت مي برد!؟... حالا با باران چكار كند؟! كم خطرترين و بهترين راه اين بود كه جريان را از زبان خودش بشنود تا از كس ديگري، اما... با اينحال نيز از عكس العملش مي ترسيد. اين افكار هيچ كمكي به او نمي كرد؛ عصباني تر و آشفته تر از آن بود كه بتواند تصميمي منطقي بگيرد، بنابراين سعي كرد خود را آرام كند و بعد به سپيده زنگ بزند و با او درد دل كند. گرمكن ورزشي اش را پوشيد و به باغ بزرگي كه امارتشان را در بر گرفته بود، رفت. شب شده بود و همه جا تاريك بود. دلش گرفته بود و تحمل تاريكي را نداشت. همه چراغهاي باغ را روشن كرد، همه جا مثل روز روشن شد! حوصله فكر كردن به آلودگي هوا و مصرف بيش از حد برق را نداشت! يك امشب را جهان به خاطر او، از خود گذشتگي كند، مگر چه مي شود! شروع به گرم كردن خودش كرد تا در ميان درختان شروع به دويدن كند. آميتيس، از باغ جلوي طبقه دوم، او را در باغ پائين مي ديد. مي دانست كه حسابي خواهرش را آزرده و عصباني كرده است، اما زمانيكه راميس، همه چراغهاي باغ را روشن كرد، فهميد اين مسئله، واقعاً براي او جدي است. به دو شيوه در برخورد با خواهرش فكر مي كرد كه هيچكدام شامل كمك كردن به او نبود:

1: او را تنها بگذارد تا هركار مي خواهد انجام دهد.

2: سعي كند بفهمد اين باران كيست و چه نقطه ضعفهايي دارد!

احساسات او هم، درهم پيچيده و نامنظم بود! خودش هم نمي دانست كه دلش مي خواهد، خواهرش را به حال خودش بگذارد يا درسي اساسي به او بدهد!