داستان صبور

بر روي صندلي روبروي ميز كار ماهان نشست و به او كه كاملاً بي توجه به او، مشغول كارش بود، خيره شد. براي شروع گفتگو، دلهره داشت؛ مي دانست كه به احتمال زياد، ماهان عصباني مي شود و كارشان به دعوا مي كشد. چند باري خشم ماهان را هنگاميكه بر روي كارش تمركز كرده بود و مسروره سعي كرده بود با او حرف بزند، چشيده بود. همه شهامتش را جمع كرد. هميشه شروع كردن هر كاري از ادامه دادن آن سخت تر است و مسروره خيلي خوب، اين را مي دانست. او هرگز از دعوا و تنش خوشش نمي آمد و همه اين سالها، تنها به همين دليل، همواره كوتاه آمده بود و سكوت كرده بود؛ اما... فكر مي كرد اوضاع بچه ها، با تصميمات اشتباه ماهان، وخيم و وخيمتر مي شود؛ بنابراين بايد اين دعوا را به جان مي خريد. لب پائينش را گزيد و دستهايش را مشت كرد تا همه انرژيش را به كمك فرا خواند:" ماهان!... ما بايد با هم حرف بزنيم!" صداي مسروره، آرام بود؛ و ماهان حتي آنرا نشنيد. آنقدر غرق كارش بود كه حضور همسرش را حس نمي كرد، اما مسروره كه اينرا نمي دانست! او تصور كرد كه ماهان، مثل هميشه او را ناديده مي گيرد؛ و اين فكر به شدت او را آزرد و كمي عصباني كرد؛ صدايش را بلندتر كرد، اينبار خشم خفيفي نيز در صدايش، پنهان شده بود:" ماهان!... گفتم ما بايد با هم حرف بزنيم!" ايندفعه، ماهان صداي مسروره را شنيد؛ بريده شدن رشته افكار و تمركزش، برايش سخت و دردناك بود؛ و اين مسئله كمي عصبانيش كرد. سرش را بلند كرد و مسروره را ديد، اما بي آنكه منظوري داشته باشد و يا حتي خودش متوجه اين مسئله باشد، لحنش تند و آزاردهنده بود:" چي مي گي؟!" مسروره لحظه به لحظه، آزرده تر و عصباني تر مي شد، چرا او هميشه بايد، توجه شوهرش را گدايي مي كرد!؟ صداي او هم در جواب، تند و آزاردهنده بود:" گفتم بايد حرف بزنيم!" ماهان، براي لحظاتي نگاهش كرد؛ تعداد دفعاتي كه مسروره، در زندگي مشتركشان، تندي كرده بود، بسيار نادر بود. ماهان اينرا حس مي كرد كه مسئله مهمي پيش آمده كه مسروره را برانگيخته است؛ اما ذهنش هنوز درگير پرونده اش بود و به شدت تمايل داشت، به كار بر روي پرونده اش برگردد. لحظه اي خيره به مسروره نگاه كرد و اينبار آرامتر، اما آمرانه گفت:" باشه، بعداً حرف مي زنيم!" و سرش را به روي پرونده اش برگرداند.

مسروره با اين طرز فكر، كه ماهان هرگز به حرف او گوش نمي دهد و تنها خواسته ها و خودخواهيهايش برايش مهم است، وارد اتاق او شد. او از همان ابتداي ازدواجشان، كم كم به اين مسئله يقين پيدا كرده بود، اما هميشه كوتاه آمده بود، به اين اميد كه همه چيز بهبود يابد؛ اما اكنون، ديگر قصد كوتاه آمدن نداشت. براي يكبار هم كه شده، در تمام طول زندگي مشتركشان، ماهان بايد به حرفهاي او گوش مي داد و به صلاح بچه ها، عمل مي كرد. مسروره حاضر بود، براي صلاح و مصلحت بچه هايش، با شوهرش بجنگد و اين كوتاه آمدنها را كنار بگذارد.

وارد اتاق كار ماهان كه شد، ماهان براي لحظه اي به او نگاه كرد و بعد دوباره مشغول پرونده اي شد كه بر روي آن كار مي كرد. ذهنش، به شدت درگير مسائل پرونده بود و تقريباً اصلاً متوجه حضور مسروره، درون اتاقش نشد، اگرچه با چشمهايش او را به وضوح ديده بود! در آن لحظات، او هيچ درك مشخصي از محيط پيرامونش نداشت؛ به شدت بر روي پرونده اش تمركز كرده بود و دنيايش را تنها همان پرونده تشكيل مي داد. مسروره براي لحظاتي به ماهان خيره شد. او اين رفتار ماهان را بارها و بارها، تجربه كرده بود؛ همه آن زمانهايي كه دلش مي خواست در مورد مطلبي با شوهرش حرف بزند، درد دل كند يا نظرش را راجع به مطلبي به او بگويد؛ اما ماهان، همواره او را كاملاً ناديده گرفته بود؛ انگار كه اصلاً مسروره، وجود خارجي نداشت! ابتداي ازدواجشان، اين مسئله به شدت قلب مسروره را مي شكست و او به اتاق خوابشان پناه مي برد و ساعتها گريه مي كرد؛ ماهان نيز يا اين مسئله را نفهميده بود يا به آن اهميت نداده بود و به روي خودش نياورده بود. نتيجه آن شده بود كه مسروره نيز علاقه اش را به ماهان، كم كم از دست داده بود و رفتارهاي او برايش كم اهميت و سرانجام بي اهميت شده بود. اكنون ديگر، بي توجهي ماهان، او را آنقدرها نمي آزرد. مسروره به ندرت به اتاق كار ماهان مي رفت و اگر هم به آنجا مي رفت و ماهان بي توجه به او، به كارش ادامه مي داد، مسروره نيز پس از گشت كوتاهي درون اتاق او و جابجاكردن چند تا از كتابها يا وسايل او، سرانجام بي سروصدا از اتاق او خارج مي شد، در حاليكه قلبش از قبل نيز تهي تر گشته بود. اما ايندفعه قصد داشت، حرفش را بزند و به ماهان نيز اجازه نمي داد كه او را ناديده بگيرد.

مسروره، دو تقه به در اتاق كار ماهان زد و بعد از شنيدن صداي مردانه اش كه " بفرمائيد " را به گوش مي رساند، وارد اتاقش شد. ماهان، پشت ميز كارش، سرگرم پرونده اي سبز رنگ بود. براي لحظه اي سرش را بالا آورد و به مسروره نگاه كرد. اين دو هيچگاه آنقدرها، صميمي نبودند. زندگي سرشار از مشغله كاريشان، وقت چنداني براي با هم بودنشان، به آنان نمي بخشيد؛ و طي سالها، تنها به دو همخانه، تبديل شده بودند. مسروره حتي مطمئن نبود كه ماهان، از ابتدا هم عاشق او شده باشد؛ او مي انديشيد كه احتمالاً ماهان، مانند هر مرد ديگري، به همسري نياز داشته و از آنجا كه بسيار جاه طلب و عاشق قدرت نمايي مي بوده است، مسروره را كه از لحاظ شغلي و موقعيت اجتماعي و خانوادگي، جايگاه بالايي مي داشته است را انتخاب نموده بود؛ مسروره نيز همچون ديگر ملك و املاك و موقعيتهاي ماهان، تنها براي درخشش بيشتر او، مورد استفاده قرار گرفته بود. در طي سالهاي ازدواجشان، مسروره بارها و بارها، به اين انديشيده بود كه اي كاش به اميد اينكه بچه، مهر و محبت بيشتري را به زندگي آنها ببخشد، تسليم خواسته ماهان نشده بود و همان سال اول، بچه دار نشده بود. بچه ها، نه تنها به دليل مهر مادري اش، او را پايبند اين زندگي تهي كرده بودند، بلكه به او احساس گناه نيز مي بخشيدند: او با ازدواجش، خودش را بدبخت كرده بود و با بچه دار شدنش، بچه ها را نيز در بدبختي خودش، شريك ساخته بود؛ آنها هم براي ماهان، چون متعلقاتش بودند و او هميشه، تنها براي درخشيدن و در نظر ديگران جلوه كردن بيشتر، از آنها استفاده مي كرد. بچه ها، هيچگاه مهر پدري چنداني از او نديده بودند، حتي آنزماني كه راميس، تا سر حد مرگ، افسرده شده بود، ماهان، تنها براي آبرو و غرورش مي جنگيد.

مسروره مي انديشيد كه شايد خودش مستحق اين بدبختي بوده باشد، چرا كه با زرق و برق و جاه و مقام و موقعيت ماهان، خودش را فريب داده بود و تحسين ظاهر زندگي او را براي خودش، عشق تفسير كرده بود، اما... بچه ها مسلماً مستحق اين كشمكش دائمي براي به دست آوردن محبت پدري كه جز ظاهر زندگي را نمي ديد، نبودند.

مسروره، واقعاً دلش نمي خواست بار ديگر اجازه دهد كه ماهان، با بچه هايش همچون عروسكهاي خيمه شب بازي، رفتار كند. او قصد داشت به خاطر هر دوي آنها، اينبار با ماهان بجنگد.

ماهان نفس عميقي كشيد. طي اين سالها، كمتر اتفاق افتاده بود كه با مسروره دعوا كند. آزردن مسروره، برايش دردناك بود؛ تحمل نگاه خشمگينش را نيز نداشت؛ نگاهش را از پنجره به باغ بيرون از اتاقش دوخت كه برگ درختهايش به رنگ زرد و نارنجي و سبز درآمده بودند؛ سعي كرد مسئله را كم اهميت جلوه دهد، تا از فشار آن بر روي مسروره نيز بكاهد:" حالا مگه چي شده كه اينطور شلوغش كردي؟!" صداي خونسرد و بي تفاوت ماهان، بيشتر از قبل، مسروره را آزرد. چرا ماهان، حرفها و نگرانيهاي او را بي اهميت جلوه مي داد!؟ چرا هيچگاه به اندازه كافي به او احترام نمي گذاشت!؟ صدايش خشن شده بود و از شدت عصبانيت مي لرزيد:" چيز خاصي نشده! فقط مثل هميشه، تو با خودخواهي تمام، براي بقيه تصميم گرفتي!... اصلاً فكر كردي خود راميس، دلش مي خواد اين شركت لعنتيو براش بزني يا نه!؟... هيچ به اين فكر كردي اين بچه، بعد از مصيبتي كه پشت سر گذاشته، تازه داره به زندگي بر مي گرده!؟ همينكه دوباره درسو شروع كرده، جاي شكرش باقيه؛ شايد تحمل درس و كارو با هم نداشته باشه!؟ اونم يه شركت بزرگ، كه تو روش سرمايه گذاري كني! هيچوقت دقت كردي، برآورده كردن خواسته هاي تو، چه فشاري به بچه ها تحميل مي كنه و اونا چقدر سخت تلاش مي كنن كه تو هميشه راضي باشي!؟... اگه راميسم دوباره از پادربايد، من همه شو از چشم تو مي بينم!" ماهان متحير به مسروره چشم دوخته بود. باور آنچه كه مي شنيد برايش سخت بود. او همه تلاشش را مي كرد تا راميس، بتواند به زندگي اي بازگردد كه شايستگي اش را داشت و به خاطر يك سلسله از اتفاقات ناخواسته و ناخوشايند، از آن بازمانده بود؛ و اكنون، مسروره به خاطر همين تلاش او، او را سرزنش مي كرد!؟ باورش نمي شد كه اين زن، همان همسر همواره مهربان و فهميده او باشد! چه بلايي بر سرش آمده بود!؟ نفس عميقي كشيد و سعي كرد كنترل اعصابش را از دست ندهد؛ اما كنترل كردن نگاه خشمگينش، كار راحتي نبود! با خشم توفنده اي به مسروره چشم دوخته بود و سعي مي كرد صدايش آرام باشد، اما حالت نگاهش، او را موجودي سلطه گر جلوه مي داد:" خودم مي دونم دارم چكار مي كنم!... به راميس هم بگو، زودتر برنامه شو آماده كنه و بعداً بهم بدتش!... من دانشگاه كار دارم!" و پرونده را از زير دست مسروره كه هنوز دستش را با عصبانيت بر آن مي فشرد، بيرون كشيد و به سمت اتاق لباسش به راه افتاد. در نيمه راه ناگهان ايستاد و به سمت مسروره چرخيد:" راستي، شب مهمون داريم!... براي شام يكي از اساتيد فوق العاده راميسو دعوت كردم. مي خوام ازش بخوام، تو زدن شركت و اداره اون به راميس، كمك كنه؛ براي شب تدارك ببينين!" مسروره از اينكه ماهان او را كاملاً ناديده گرفته بود، تا سرحد جنون، عصباني بود، با خشم غريد:" دارم باهات حرف مي زنم!" ماهان نيم نگاهي به او انداخت و با خونسردي گفت:" حرف نمي زني! داري دعوا مي كني!... و من وقتي براي دعوا و جاروجنجال الكي ندارم!"

- تو هيچوقت براي من وقت نداري!

ماهان براي لحظه اي در سكوت، نگاهش كرد، انديشيد:" امروز اصلاً خودش نيست!... سر ميز صبحانه حالش خوب بود! چش شد يه دفعه اي!؟" و براي اينكه دعوا را خاتمه دهد، دوباره به سمت اتاق لباسش به راه افتاد، تا هرچه زودتر خانه را ترك كند. احتمالاً مسروره، خودش حالش خوب مي شد! صداي غيض مانند مسروره را از پشت سرش شنيد:" مهمون توئه! خودتم فكري به حالش بكن!... من شايد اصلاً امشب دير برگردم خونه!" ماهان با خشم به سمت مسروره برگشت، چرا هرچه او بيشتر صبر مي كرد و كوتاه مي آمد، مسروره بدتر مي كرد!؟ غريد:" امشب سر ساعت شش بايد خونه باشي! فهميدي؟!... اجازه نمي دم، سر يه دعواي احمقانه، آبروي منو ببري!" و با عصبانيت به سمت آشپزخانه رفت، تا دستورهاي لازم را براي شام و پذيرايي آنشب، به آشپزشان بدهد!

مسروره چند لحظه اي را درون اتاق كار ماهان، مبهوت ايستاد؛ از شدت عصبانيت مي لرزيد و توان حركت كردن نداشت! دو كلمه را مداوم با حرص و دلخوري، درون ذهنش تكرار مي كرد:" دعواي احمقانه!" انگار ذهنش بر روي اين دو كلمه، قفل شده بود؛ و بعد ذهنش ناگهان دوباره به جريان افتاد:" فكر مي كنه من احمقم و همه نظرات و افكار و رفتارم احمقانه س!" با اين فكر از پا درآمد؛ بر روي زمين زانو زد و سرش را در ميان دستهايش گرفت و به تلخي گريست.

تحمل هركسي هم حدي دارد؛ و سالها صبوري و تحمل كردن، فشار خارق العاده اي را بر مسروره، تحميل كرده بود. نيم خيز شد و با خشونت، پرونده جلوي ماهان را بست و دستش را بر روي آن، ثابت و محكم، باقي گذاشت و با عصبانيت به چشمهاي متحير همسرش، چشم دوخت:" منم مي دونم كه اين پرونده لعنتي از من برات مهمتره!... من هيچوقت كمترين ارزشي برات نداشتم!... اما خوشبختانه نمي خوام در مورد خودم باهات حرف بزنم كه مثل هميشه به ناديده گرفتنم ادامه بدي!... مي خوام در مورد بچه ها، باهات حرف بزنم و بهتره كه جديش بگيري!" ماهان از اينكه مسروره، تمركزش را برهم زده بود، عصباني بود؛ از شيوه رفتاري توهين آميز دور از انتظارش، عصباني تر بود؛ اما هيچ چيز به اندازه حرفهاي مسروره، او را آزرده و عصباني نكرده بود! اين پرونده برايش مهمتر از مسروره بود؟! مسروره كمترين ارزشي برايش نداشت؟! او همواره مسروره را ناديده گرفته بود!؟ چه تصورات احمقانه و عجيبي كه به ذهن اين زنها خطور نمي كرد! همه اين سالها ماهان تنها به عشق مسروره و براي رفاه او، با همه وجود كار كرده بود. حتي قسمت اعظم عشق او به بچه ها، از عشق او به مسروره نشأت مي گرفت؛ و اكنون، مسروره تمام عشق و تلاش و شايستگي او را با بي انصافي و بي رحمي تمام، زيرسؤال مي برد؛ اين واقعاً قابل تحمل نبود!